Παράκληση προς τις εφημερίδες!

Διάβασα τις προάλλες το άρθρο αυτό του Ελεύθερου Τύπου. Δεν ξέρω εσείς τι συμπεράσματα βγάλατε από την στατιστική που έκανε το ΕΚΕΒΙ για το ελληνικό βιβλίο και αν αυτά συμπίπτουν με αυτά της αγαπητής κυρίας που υπογράφει το άρθρο. Αν καταλαβαίνω καλά το πρόβλημα στην Ελλάδα της μη αναγνωσιμότητας οφείλεται στην υψηλή τιμή του βιβλίου που είναι για τη λογοτεχνία 20-22 ευρώ (μάλλον η υπογράφουσα αναφέρεται στην υψηλότερη, η μέση είναι γύρω στα 18-19) και ευτυχώς που έχουμε τις εφημερίδες να μας σώσουν από αυτή τη «κλεψιά» (δική μου λέξη αλλά υπονοείται) μιας και αυτές τα δίνουν από 2,5 ευρώ (εδώ δεν μας αναφέρει τη μέση τιμή των προσφερόμενων μέσω εφημερίδας βιβλίων, που βεβαίως αλλάζει μετά το πρώτο «βιβλίο γνωριμίας»). Ως βιβλιοπώλης και μικρός εκδότης θα ήθελα να ευχαριστήσω τις εφημερίδες για το καλό που κάνουν και βεβαίως το νέο Ελεύθερο Τύπο που μετά από δύο μέρες του άρθρου αυτού έσπευσε να συνεισφέρει και αυτός στο τρομαγμένο πορτοφόλι του έλληνα καταναλωτή με αντίστοιχη προσφορά βιβλίων.

Να παρακαλέσω όμως κάτι θα ήθελα. Την τελευταία φορά που πήγα στη ταβέρνα της γειτονιάς μου πλήρωσα 20 ευρώ το άτομο για κάτι παϊδάκια (με μέσο όρο μιας εξόδου φαγητού γύρω στο 50άρικο, για να μην ξεχνάμε και τη στατιστική). Είναι δυνατόν την άλλη Κυριακή κάποια εφημερίδα να βάλει και μερικά παϊδάκια μέσα γιατί θα πάω για πικ-νικ, άλλωστε το περιτύλιγμα το έχουν έτοιμο…

Κριτικοί εφημερίδων vs Bloggers κριτικοί

Φαίνεται οτι η μάχη καλά κρατεί σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στην Ελλάδα. Διαβάστε εδώ

Ψηφιακή διαχρονικότητα

Ωραία η απορία που έθεσε η Κα Σχινά μέσω της απάντησης του Ορχάν Παμούκ στην ερώτηση «Γιατί γράφω;» (εδώ) Κι ακόμα πιο ωραία η επέκταση της ερώτησης στο γιατί γράφει κανείς σε ένα blog. Ίσως η δική μας απάντηση περιέχει μέσα οικονομικές και marketing επιρροές και βεβαίως δεν μπορεί να συσχετισθεί με το γράψιμο ενός blog έτσι όπως το εννοεί η Κα Σχινά, αλλά δεν θα ήθελα να σταθώ σε αυτό.

Μία από τις απαντήσεις του Παμούκ ήταν και αυτή «Γράφω γιατί έχω μια παιδιάστικη πίστη στην αθανασία των βιβλιοθηκών και κατά προέκταση των βιβλίων μου στο ράφι». Αναρωτιέμαι λοιπόν κατά πόσο το γράψιμο σε ένα blog διατηρεί αυτή την πίστη που όπως και ο Παμούκ σαφώς την χαρακτηρίζει ως παιδιάστικη και άρα ουτοπική. Μια τέτοια σκέψη αποδυναμώνεται περισσότερο όταν γίνεται ψηφιακή ή όχι; Το μέσον έκφρασης έχει σχέση με τη διάρκειά του ή όχι; Η ποιότητα ενός έργου δρα ανεξάρτητα από το μέσο που την αποτυπώνει; Ένα καλό/ποιοτικό μουσικό κομμάτι που θα κατεβάσεις από το itunes και το αποθηκεύσεις στον σκληρό σου δίσκο επηρεάζει ή όχι την διαχρονικότητα του; Και αν ναι τότε μήπως χάνεται αυτή η παιδιάστικη πίστη της αθανασίας του δημιουργήματος με συνέπεια την πρόχειρη και επιφανειακή δημιουργία;

Οταν η τεχνολογία είναι πιο μπροστά απο εμάς...